1- نهج البلاغه، حکمت 147؛ و به تذکرة الحفاظ ذهبی، ج 1، ص 12 نیز مراجعه شود.

1- سوره یوسف، آیه 40.

1- ایمان و عقیده به این نظام کمترین فایده اش بازداری و کنترل هر نظام دیگر است که بر اوضاع مسلّط شده باشد؛ عقیده به نظام امامت، آن نظامات غیر شرعی را نیز محدود می کند و از دیکتاتوری و مطلق العنانی آنها جلوگیری می نماید و افراد را از اینکه دربست خود را در اختیار آنها بگذارند، مانع می شود. نظام امامت در هر مرحله ای از نفوذ که باشد، در همان مرحله نظام بازداری از ظلم و فساد و استضعاف است که بیشتر از این در اینجا مجال شرحش نیست.

1- منتخب الاثر، ص 15.

2- کافی، ج 1، ص 375.

3- کافی، ج 1، ص 376، ح 4.

1- مخفی نماند احادیث بسیار در موضوع ولایت اهل بیت علیهم السلام و اینکه هیچ عملی بدون ولایت نفع نمی دهد، وارد است، که قسمتی از آنها را در کتاب «امان الامة» نقل کرده ام و همه بر اهمّیت نظام امامت و اینکه باید امّت آن را تعظیم نموده و از آن اطاعت داشته باشند، دلالت دارند.

1- رجوع شود به منتخب الاثر، ب 5، ف 7، ص 475 و 476.

2- سوره بقره، آیه 249.

1- سوره آل عمران، آیه 64.

2- سوره نحل، آیه 90.

1- سوره حجرات، آیه 13.

1- رجوع شود به منتخب الاثر، ف 6، ب 5، ص 452 و 453.

2- نهج البلاغه، خطبه 2.

3- نهج البلاغه، خطبه 3.

1- از حکایات جالب و مورد اطمینان که در زمان ما واقع شده، اتّفاقی است که هنگام چاپ این کتاب برایم نقل شد و در آن نکات و پندهایی است، جهت مزید بصیرت خوانندگان که به خواندن این گونه حکایات علاقه دارند، در اینجا ضمیمه کتاب می نمایم: چنان که اکثر مسافرینی که از قم به تهران و از تهران به قم می آیند و اهالی قم نیز اطّلاع دارند، اخیرا در محلی که سابقا بیابان و خارج از شهر قم بود، در کنار راه قم _ تهران _ سمت راست کسی که از قم به تهران می رود _ جناب حاج یداللّه رجبیان از اخیار قم، مسجد مجلّل و باشکوهی به نام مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام بنا کرده است که هم اکنون دایر شده و نماز جماعت در آن منعقد می گردد. در شب چهارشنبه بیست و دوم ماه مبارک رجب 1398 _ مطابق هفتم تیرماه 1357 _ شخصا از صاحب حکایت، جناب آقای احمد عسکری کرمانشاهی که از اخیار بوده و سال ها است در تهران متوطن می باشد، حکایت ذیل راجع به این مسجد را در منزل جناب آقای رجبیان با حضور ایشان و برخی دیگر از محترمین شنیدم. آقای عسکری نقل کرد: حدود هفده سال پیش، روز پنج شنبه ای بود، مشغول تعقیب نماز صبح بودم، در زدند. رفتم بیرون، دیدم سه نفر جوان که هرسه مکانیک بودند، با ماشین آمده اند. گفتند: تقاضا داریم امروز روز پنج شنبه است، با ما همراهی نمایید تا به مسجد جمکران مشرف شویم و دعا کنیم، حاجتی شرعی داریم. این جانب جلسه ای داشتم که جوان ها را در آن جمع می کردم و نماز و قرآن می آموختم و این سه جوان از همان جوان ها بودند. من از این پیشنهاد خجالت کشیدم، سرم را پایین انداختم و گفتم: من چه کاره ام بیایم دعا کنم؟ بالاخره اصرار کردند، من هم دیدم نباید آنها را رد کنم، موافقت کردم. سوار شدم و به سوی قم حرکت کردیم. در جاده تهران (نزدیک قم) ساختمان های فعلی نبود، فقط دست چپ یک کاروان سرای خرابه به نام قهوه خانه علی سیاه بود. چند قدم بالاتر از همین جا که فعلاً حاج آقا رجبیان مسجدی به نام مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام بنا کرده است، ماشین خاموش شد. رفقا که هر سه مکانیک بودند، پیاده شدند و کاپوت ماشین را بالا زدند و به آن مشغول شدند. من از یک نفر آنها به نام علی آقا یک لیوان آب گرفتم برای قضای حاجت و تطهیر، رفتم که بروم توی زمین های مسجد فعلی، دیدم سیدی بسیار زیبا و سفید، ابروهایش کشیده، دندان هایش سفید و خالی بر صورت مبارکش بود، با لباس سفید و عبای نازک و نعلین زرد و عمامه سبز مثل عمامه خراسانی ها، ایستاده و با نیزه ای که به قدر هشت _ نُه متر بلند است، زمین را خط کشی می نماید. گفتم: اوّل صبح آمده است اینجا جلوی جاده که دوست و دشمن می آیند رد می شوند، نیزه دستش گرفته است. (آقای عسکری در حالی که از این سخنان خود پشیمان و عذرخواهی می کرد گفت:) گفتم: عمو! زمان تانک و توپ و اتم است، نیزه را آورده ای چه کنی، برو درست را بخوان. و رفتم برای قضای حاجت نشستم. صدا زد: آقای عسکری آنجا ننشین، اینجا را که من خط کشیده ام، مسجد است. من متوجّه نشدم که از کجا مرا می شناسد؟! مانند بچه ای که از بزرگ تر اطاعت کند، گفتم: چشم. و پا شدم. فرمود: برو پشت آن بلندی. رفتم آنجا، پیش خود گفتم: سر سؤال با او را باز کنم و بگویم: آقاجان، سیّد، فرزند پیغمبر! برو درست را بخوان. و سه سؤال پیش خود طرح کردم: 1 _ این مسجد را برای جنّ می سازی یا ملائکه، که دو فرسخ از قم آمده ای بیرون و زیر آفتاب نقشه می کشی؟ درس نخوانده معمار شده ای؟! 2 _ هنوز مسجد نشده، چرا در آن قضای حاجت نکنم؟ 3 _ در این مسجد که می سازی، جن نماز می خواند یا ملائکه؟ این پرسش ها را پیش خود طرح کردم، آمدم جلو سلام کردم. بار اوّل او ابتدای به سلام کرد، نیزه را به زمین فرو برد و مرا به سینه گرفت، دست هایش سفید و نرم بود. چون این فکر را هم کرده بودم که با او مزاح کنم و (چنان که در تهران هر وقت سیّد شلوغ می کرد، می گفتم: مگر روز چهارشنبه است) عرض کنم: روز چهارشنبه نیست، پنج شنبه است، چرا آمده ای میان آفتاب؟ بدون اینکه عرض کنم، تبسم کرد و فرمود: پنج شنبه است و چهارشنبه نیست. و فرمود: سه سؤالی را که داری بگو ببینم! من متوجّه شدم قبل از اینکه سؤال کنم، از درون من اطّلاع داد. گفتم: سیّد، فرزند پیغمبر! درس را ول کرده ای و اوّل صبح آمده ای کنار جاده، نمی گویی در این زمان تانک و توپ، نیزه به درد نمی خورد، برو درست را بخوان. خندید، چشمش را انداخت به زمین، فرمود: دارم نقشه مسجد می کشم. گفتم: برای جن یا ملائکه؟ فرمود: برای آدمیزاد، اینجا آبادی می شود. گفتم: بفرمایید ببینم اینجا که می خواستم قضای حاجت کنم، هنوز مسجد نشده است؟ فرمود: یکی از عزیزان فاطمه زهرا علیهاالسلام در اینجا بر زمین افتاده و شهید شده است، من مربع مستطیل خط کشیده ام. اینجا می شود محراب، اینجا که می بینی قطرات خون است که مؤمنین می ایستند. اینجا که می بینی، مستراح می شود، و اینجا دشمنان خدا و رسول به خاک افتاده اند. همین طور که ایستاده بود، برگشت و مرا هم برگرداند، فرمود: اینجا می شود حسینیه! و اشک از چشمانش جاری شد، من هم بی اختیار گریه کردم. فرمود: پشت اینجا می شود کتابخانه، و تو کتاب هایش را می دهی؟ گفتم: پسر پیغمبر، به سه شرط؛ اوّل اینکه: من زنده باشم. فرمود: ان شاء اللّه. شرط دوم این است که اینجا مسجد شود. فرمود: بارک اللّه. شرط سوم این است که به قدر استطاعت، و لو یک کتاب شده،برای اجرای امر تو پسر پیغمبر بیاورم؛ ولی خواهش می کنم برو درست را بخوان، آقاجان این هوا را از سرت دور کن. دو مرتبه خندید و مرا به سینه خود گرفت، گفتم: آخر نفرمودید اینجا را کی می سازد؟ فرمود: ید اللّه فوق ایدیهم. گفتم: آقاجان! من این قدر درس خوانده ام، یعنی دست خدا بالای همه دست هاست. فرمود: آخر کار می بینی. وقتی ساخته شد، به سازنده اش از قول من سلام برسان. مرتبه دیگر هم مرا به سینه گرفت و فرمود: خدا خیرت بدهد! من آمدم و رسیدم سر جاده، دیدم ماشین راه افتاده. گفتم: چطور شد؟ گفتند: یک چوب کبریت گذاشتیم زیر این سیم، وقتی آمدی درست شد. گفتند: با کی زیر آفتاب حرف می زدی؟ گفتم: مگر سیّد به این بزرگی را با نیزه ده متری که دستش بود، ندیدید که من با او حرف می زدم؟! گفتند: کدام سیّد؟ خودم برگشتم دیدم سیّد نیست، زمین مثل کف دست! پستی و بلندی نبود، هیچ کس نبود. من یک تکانی خوردم، آمدم توی ماشین نشستم، دیگر با آنها حرف نزدم. به حرم مشرف شدم، نمی دانم چطوری نماز ظهر و عصر را خواندم. بالاخره آمدیم جمکران، ناهار خوردیم. نماز خواندم، گیج بودم، رفقا با من حرف می زدند، من نمی توانستم جوابشان را بدهم. در مسجد جمکران، یک پیرمرد یک طرف من نشسته، و یک جوان طرف دیگر، من هم وسط ناله می کردم و گریه می کردم. نماز مسجد جمکران را خواندم، می خواستم بعد از نماز به سجده بروم و صلوات را بخوانم، دیدم آقایی سیّد که بوی عطر می داد، فرمود: آقای عسکری سلام علیکم! و نشست پهلوی من. تُن صدایش همان تُن صدای سیّد صبحی بود و به من نصیحتی فرمود. رفتم به سجده، ذکر صلوات را گفتم. دلم پیش آن آقا بود و سرم به سجده، گفتم: سر بلند کنم و بپرسم شما اهل کجا هستید و مرا از کجا می شناسید؟! وقتی سر بلند کردم، دیدم آقا نیست. به پیرمرد گفتم: این آقا که با من حرف می زد، کجا رفت، او را ندیدی؟ گفت: نه. از جوان پرسیدم، او هم گفت، ندیدم. یک دفعه مثل اینکه زمین لرزه شد، تکان خوردم، فهمیدم که حضرت مهدی علیه السلام بوده است. حالم به هم خورد، رفقا مرا بردند آب به سر و رویم ریختند و گفتند: چه شده؟ خلاصه، نماز را خواندیم، به سرعت به سوی تهران برگشتیم. مرحوم حاج شیخ جواد خراسانی را هنگام ورود به تهران ملاقات کردم و ماجرا را برای ایشان تعریف کردم و خصوصیات را از من پرسید، گفت: خود حضرت بوده اند، حالا صبر کن، اگر آنجا مسجد شد، درست است. مدتی قبل، روزی یکی از دوستان پدرش فوت کرده بود، به اتفاق رفقای مسجدی، او را به قم آوردیم به همان محل که رسیدیم، دیدیم دو پایه خیلی بلند بالا رفته است، پرسیدم، گفتند: این مسجدی است به نام امام حسن مجتبی علیه السلام ، که پسرهای حاج حسین آقا سوهانی می سازند. در حالی که اشتباه می گفتند. وارد قم شدیم، جنازه را بردیم باغ بهشت و دفن کردیم. من ناراحت بودم. سر از پا نمی شناختم، به رفقا گفتم: تا شما می روید ناهار بخورید، من الآن می آیم. تاکسی سوار شدم، رفتم سوهان فروشی پسرهای حاج حسین آقا پیاده شدم. به پسر حاج حسین آقا گفتم: اینجا شما مسجد می سازید؟ گفت: نه. گفتم: این مسجد را کی می سازد؟ گفت: حاج یداللّه رجبیان. تا گفت یداللّه، قلبم به تپش افتاد. گفت: آقا چه شد؟ صندلی گذاشت، نشستم، خیس عرق شدم، با خود گفتم: ید اللّه فوق أیدیهم. فهمیدم حاج یداللّه است. ایشان را هم تا آن موقع ندیده و نمی شناختم. برگشتم به تهران و به مرحوم حاج شیخ جواد گفتم. فرمود: برو سراغش، درست است. من بعد از آن که چهارصد جلد کتاب خریداری کردم و رفتم قم، آدرس محل کار (پشم بافی) حاج یداللّه را پیدا کردم، رفتم کارخانه و از نگهبان پرسیدم، گفت: حاجی رفت منزل. گفتم: استدعا می کنم تلفن کنید و بگویید یک نفر از تهران آمده و با شما کار دارد. تلفن کرد، حاجی گوشی را برداشت، من سلام عرض کردم، گفتم: از تهران آمده ام، چهارصد جلد کتاب وقف این مسجد کرده ام، کجا بیاورم؟ فرمود: شما از کجا این کار را کردید و چه آشنایی با ما دارید؟ گفتم: حاج آقا چهارصد جلد کتاب وقف کرده ام. گفت: باید بگویید مال چیست؟ گفتم: پشت تلفن نمی شود. گفت: شب جمعه آینده منتظر هستم، کتاب ها را بیاورید منزل؛ چهارراه شاه، کوچه سرگرد شکراللهی، دست چپ، در سوم. (لازم به ذکر: این آدرس مال زمان سابق بوده که هم اکنون تغییر نام یافته است). رفتم تهران و کتاب ها را بسته بندی کردم. روز پنج شنبه با ماشین یکی از دوستان آوردم قم منزل حاج آقا، ایشان گفت: من این طور قبول نمی کنم، جریان را بگو. بالاخره جریان را گفتم و کتاب ها را تقدیم کردم. و رفتم در مسجد هم دو رکعت نماز حضرت خواندم. او گریه کرد، سپس مسجد و حسینیه را طبق نقشه ای که حضرت کشیده بودند، به من نشان داد و گفت: خدا خیرت بدهد! تو به عهدت وفا کردی. این بود حکایت مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام که به طور اختصار نقل شد. علاوه بر این، حکایت جالبی نیز آقای رجبیان نقل کردند که آن را نیز مختصرا نقل می نمایم: آقای رجبیان گفتند: شب های جمعه حسب المعمول، حساب و مزد کارگرهای مسجد را مرتب کرده و وجوهی که باید پرداخت می شد، پرداخت کردم. شب جمعه ای، استاد اکبر بنّای مسجد، برای حساب و گرفتن مزد کارگرها آمده بود، گفت: امروز یک نفر آقا (سید) تشریف آوردند در ساختمان مسجد و این پنجاه تومان را برای مسجد دادند، من به او عرض کردم: بانی مسجد از کسی پول نمی گیرد. با تندی به من فرمود: می گویم بگیر! این را می گیرد. من پنجاه تومان را گرفتم، روی آن نوشته بود: برای مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام . دو سه روز بعد، صبح زود زنی مراجعه کرد و وضع تنگ دستی و حاجت خودش و دو طفل یتیمش را شرح داد، من دست کردم در جیب هایم. پول موجود نداشتم، غفلت کردم که از اهل منزل بگیرم، آن پنجاه تومان مسجد را به او دادم و گفتم: بعد خودم خرج می کنم. و به آن زن آدرس دادم که بیاید تا به او کمک کنم. زن پول را گرفت و رفت و دیگر هم با اینکه به او آدرس داده بودم، مراجعه نکرد؛ ولی من متوجّه شدم که نباید پول را داده باشم و پشیمان شدم. تا جمعه دیگر استاد اکبر برای حساب آمد و گفت: این هفته من از شما تقاضایی دارم، اگر قول می دهید که قبول کنید، بگویم. گفتم: بگو! گفت: در صورتی که قول بدهید قبول کنید، می گویم. گفتم: آقای استاد اکبر اگر بتوانم از عهده اش برآیم. گفت: می توانی. گفتم: بگو! گفت: تا قول ندهی، نمی گویم. از من اصرار که بگو، از او اصرار که قول بده تا من بگویم. آخر گفتم: بگو قول می دهم. وقتی قول گرفت، گفت: آن پنجاه تومان که آقا دادند برای مسجد، بده به خودم. گفتم: آقای استاد اکبر! داغ مرا تازه کردی. (چون بعدا از دادن پنجاه تومان به آن زن پشیمان شده بودم و تا دو سال بعد هم، هر اسکناس پنجاه تومانی به دستم می رسید، نگاه می کردم شاید آن اسکناس باشد). گفتم: آن شب مختصر گفتی، حال خوب تعریف کن بدانم. گفت: بلی، حدود سه و نیم بعد از ظهر هوا خیلی گرم بود. در آن بحران گرما مشغول کار بودم، دو سه نفر کارگر هم داشتم، ناگاه دیدم یک آقایی از یکی از درهای مسجد وارد شد، با قیافه ای نورانی، جذاب و باصلابت که آثار بزرگی و بزرگواری از او نمایان است، وارد شدند. دست و دل من دیگر دنبال کار نمی رفت، می خواستم آقا را تماشا کنم. آقا آمدند اطراف شبستان قدم زدند و تشریف آوردند جلو تخته ای که من بالایش کار می کردم، از زیر عبا پولی درآوردند و فرمودند: استاد این را بگیر، بده به بانی مسجد. من عرض کردم: آقا! بانی مسجد پول از کسی نمی گیرد؛ شاید این پول را از شما بگیرم و او نگیرد و ناراحت شود. آقا تقریبا تغییر کردند، فرمودند: به تو می گویم بگیر. این را می گیرد. من فورا با دست های گچ آلود، پول را از آقا گرفتم، آقا تشریف بردند بیرون. پیش خود گفتم: این آقا در این هوای گرم کجا بود؟ یکی از کارگرها را به نام مشهدی علی، صدا زدم و گفتم: برو دنبال این آقا ببین کجا می روند؟ با چه کسی و با چه وسیله ای آمده بودند؟ مشهدی علی رفت. چهار دقیقه شد، پنج دقیقه شد، ده دقیقه شد، مشهدی علی نیامد. خیلی حواسم پرت شده بود، مشهدی علی را صدا زدم، پشت دیوار ستون مسجد بود، گفتم: چرا نمی آیی؟ گفت: ایستاده ام آقا را تماشا می کنم. گفتم: بیا! وقتی آمد، گفت: آقا سرشان را زیر انداختند و رفتند. گفتم: با چه وسیله ای؟ ماشین بود؟ گفت: نه! آقا هیچ وسیله ای نداشتند، سر به زیر انداختند و تشریف بردند. گفتم: تو چرا ایستاده بودی؟ گفت: ایستاده بودم آقا را تماشا می کردم. آقای رجبیان گفت: این جریان پنجاه تومان بود؛ ولی باور کنید که این پنجاه تومان، اثری روی کار مسجد گذارد، و خود من امید نداشتم که این مسجد به این گونه بنا شود و به تنهایی بتوانم آن را به اینجا برسانم. از موقعی که این پنجاه تومان به دستم رسید، روی کار مسجد و روی کار خود من اثر گذاشت.(پایان حکایت) نگارنده گوید: اگرچه متن این حکایت ها بر معرفی آن حضرت، غیر از اطمینان صاحب حکایت، به اینکه سیّد معظمی که نقشه مسجد را می کشید و در مسجد جمکران با او سخن فرمود، سخن آن حضرت بوده است، دلالت ظاهر دیگر ندارد؛ امّا چنان که محدث نوری در باب نهم کتاب شریف "نجم ثاقب" شرح داده است، وقوع این گونه مکاشفات و دیدارها برای شیعیان آن حضرت، حداقل از شواهد صحّت مذهب و عنایات به واسطه یا بلاواسطه آن حضرت به شیعه است. و بالخصوص که مؤید به حکایات دیگری است که متن آنها دلالت بر معرفی آن حضرت دارد. بعضی از آن حکایت ها در همین عصر خود ما واقع شده و به یاری خدای تعالی در کتاب جدیدی که مخصوص تشرّف های معاصرین است، در اختیار شیعیان و ارادتمندان آن غوث زمان و قطب جهان _ ارواحنا فداه _ قرار خواهد گرفت، ان شاء اللّه تعالی.

1- منتخب الاثر، ف 4، ب 1، ص 370، ح 14.

2- منتخب الاثر، ص 373.

1- سوره نور، آیه 36.

1- سوره آل عمران، آیه 37.

1- رجوع شود به «دار السلام» عراقی، «نجم ثاقب»، «جنة المأوی»، «عبقری الحسان» و بحارالانوار و غیره.

1- سوره حجرات، آیه 13.

2- سوره نحل، آیه 36.

1- سوره صف، آیه 8.

1- بسیاری به وسیله خواب ارشاد شده اند که حتی تعیین بدهی آنها در خواب شده و بعد که رسیدگی کرده اند مطابق مبلغ تعیین شده بود، نه کمتر و نه زیادتر و از خواب های عجیب، که دلیل بر عنایات حضرت به جامعه روحانیت است و اینکه این جامعه جُند و سپاه آن حضرت می باشند، خواب صادق و عجیب آقای حاج ابوالقاسم کوپایی اصفهانی است.

2- سوره نساء، آیه 165.

1- نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه 150.

1- غیبت شیخ طوسی، ص 102.

2- منتخب الاثر، ص 252.

1- به کتاب منتخب الاثر، ص 274 و 275 مراجعه شود.

1- سوره انسان، آیه 2.

2- این نکته با مسأله دفعی و ناگهانی بودن ظهور آن حضرت، که بر حسب روایات، اصل مسلّم ظهور آن حضرت است، منافات ندارد؛ زیرا غرض ما از این شرایط و مقدمات، اموری است که بر حسب اراده و حکمت باری تعالی، قبل از ظهور باید تحقق یافته باشد؛ به طوری که آن ظهور ناگهانی، موجب آن تحول عظیم و تغییر مسیر حرکت جهان گردد.

1- منتخب الاثر، ف 1، ب 8، ص 101، ح 4.

1- احتجاج طبرسی، ج 2، ص 323.

1- منتخب الاثر، ف 4، ب 3، ص 400، ح 13.

1- سوره اسراء، آیه 45.

1- مجمع البیان، روح المعانی، و الدر المنثور.

2- سیره ابن هشام، ج 1، ص 378 و 379 و روایات دیگری از «ابن مردویه»، «بیهقی»، «ابی یعلی»، «ابی شیبه» و «دار قطنی» در الدر المنثور در تفسیر آیه شریفه نقل شده است.

1- سیره ابن هشام، ج 2، ص 95 و 96؛ طبقات ابن سعد، ج 1، ص 228؛ کامل ابن اثیر، ج 2، ص 103. و از کتب معاصرین: مع الانبیاء فی القرآن، ص 367.

2- الدرّ المنثور، ج 4، ص 186،

3- سوره یس، آیه 9.

4- تفاسیری چون: التبیان، الدر المنثور، نور الثقلین، مجمع البیان و تفاسیر دیگر.

1- کتاب «عقیده الشیعه» ص 348 و 349.

1- چنان که تغییر خط و الفبا که در ترکیه عملی شد و اکنون هم استعمار آن را در نقاط دیگر زمزمه می کند، به همین منظور بود که جامعه تُرک از اسلام و قرآن مجید و کتاب ها و معارف اسلام بیگانه گردد و خیال استعمار و غرب و مسیحیت از جانب او راحت باشد و «سلطان محمّد فاتح» دیگر پیدا نشود.

1- نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه 187.

2- منتخب الاثر، ف 2، ب 1.

3- نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه 187.

1- سوره زمر، آیه 17 و 18.

سلسله مباحث امامت و مهدویت (9): پاسخ ده پرسش

مشخصات کتاب

اشاره

1: پیرامون استمرار نظام امامت

2: چگونگی تسخیر جهان با یاران معدود

3: نحوه پیروزی امام زمان علیه السلام بر سلاح های ویرانگر

4: مکان حضرت مهدی علیه السلام در غیبت کبری

5: وظایف حضرت مهدی علیه السلام در عصر غیبت

6: زندگانی شخصی حضرت مهدی علیه السلام

7: پیرامون ظهور جزئی حضرت مهدی علیه السلام در ایام غیبت کبری

8: پیرامون امکان شرف یابی به خدمت حضرت امام عصر علیه السلام در غیبت کبری

9: چگونگی غیبت حضرت مهدی علیه السلام

10: علّت غیبت امام عصر علیه السلام با وجود آمادگی شرایط ظهور

درباره مركز